Na wystawie Andrzeja Żygadły Pełnia prezentujemy dwa cykle malarskie: Chram i Cerkwisko. Bezpośrednim źródłem inspiracji do stworzenia obrazów był teren dzisiejszego pogranicza polsko-ukraińskiego, z którego wywodzi się autor. Większość prac osadzona jest w kontekście historycznych miejsc i wydarzeń.

Tematami przewodnimi w twórczości Żygadły są pejzaż, architektura i postacie, których wizerunki zostały przeniesione z archiwalnych fotografii. Kompozycje malarskie, bazujące na motywach zaczerpniętych z różnych źródeł, tworzą spójną całość, a ich powstanie poprzedza wnikliwy proces badawczy. Artysta od lat gromadzi historie rodzinne, prowadzi rozmowy z mieszkańcami pogranicza, przegląda archiwa. Tworzy unikalną metodę opowiadania o przeszłości – obrazowania trudnych doświadczeń obszaru, którego kultura i dziedzictwo były systematycznie wymazywane.

Żygadło portretuje pejzaże „z blizną” – miejsca, w których nieobecność i brak stają się namacalne. Pierwsze doświadczenie Żygadły dotyczące krajobrazu po zniszczonej świątyni wiąże się z czasami dzieciństwa artysty i jego pobytu w sanatorium. Ścieżka zdrowia w Rymanowie-Zdroju, którą spacerowali kuracjusze, prowadziła przez obszar już nieistniejącej wsi Wołtuszowa, szlakiem biegnącym przez las obok cerkwiska, w pobliżu cmentarza. To zetknięcie się z pustką, nieobecnością, a zarazem z bogactwem etnograficznym i przyrodniczym tych terenów stało się z czasem impulsem do wypracowania syntetyzującego języka malarskiego.

Prace z cyklu Chram opierają się na specyficznym sposobie komponowania: artysta bazuje na materiałach archiwalnych przedstawiających nieistniejące już świątynie, lecz na płótno przenosi jedynie pejzaż, w który następnie z detaliczną precyzją wkomponowuje fragmenty architektury.

Cykl Cerkwisko również odnosi się do miejsc po zniszczonych świątyniach, ale powstaje na podstawie współczesnych fotografii. Z tego cyklu, zapoczątkowanego przez artystę, na wystawie prezentujemy jeden obraz: Cerkwisko, Rożniatów 2013.

Andrzej Żygadło wypracował język malarski, którego charakter można określić jako wręcz medytacyjny. Melancholijna paleta barw, z której korzysta – delikatne szarości, zielenie i błękity – osadza jego prace w niejednoznacznym, zawieszonym między przeszłością a projekcją wyobraźni. Czerpie z różnych źródeł – historii mówionej, fotografii, natury – które poddaje własnemu rygorowi malarskiemu. Motyw rozpadu świątyni ma wymiar refleksji egzystencjalnej. Poszukiwanie pierwiastka metafizycznego staje się nadrzędnym, spajającym motywem wystawy Pełnia.