Wystawa Wisławy Szymborskiej Kolaże była próbą rozszerzenia obrazu artystycznego polskiej noblistki. Na twórczość poetki składają się trzy obszary: poezja poważna, poezja niepoważna i wyklejanki. Ten zespół określa osobowość twórczą Szymborskiej. Nie sugerujemy, że każdy z tych obszarów ma taki sam poziom „genialności”, niemniej uważamy, że interpretowanie tej twórczości wybiórczo sprawia, że obraz osoby, jaki się z niej wyłania, jest niepełny i w pewnym sensie nieprawdziwy.

Wyklejanki to ogromny zespół kolaży, najczęściej o wymiarach pocztówki. Nikt dokładnie nie wie, ile ich powstało, ale kalkulacje statystyczne pozwalają szacować je na tysiące. Te minimalistyczne kompozycje, tworzone w poszukiwaniu nowych, zaskakujących znaczeń, wykorzystują zderzenia obrazów, a czasami słów. Powstają oszczędne wierszyki wizualne.

Rok temu MOCAK prezentował twórczość Jiříego Kolářa, artysty o podobnych zainteresowaniach medialnych jak Szymborska. Ten artysta najpierw szukał swojego medium w poezji, potem w literaturze, a w końcu odkrył kolaż, który stał się w jego twórczości dominujący. U Szymborskiej hierarchia ważności jest inna, niemniej mamy tu do czynienia z podobną próbą „wyrażenia całości siebie”. W przypadku osobowości wielopłaszczyznowych ograniczenie się do jednej formy wyrazu nie rozwiązuje problemu opisania siebie. Nawet kiedy twórca dysponuje tak genialnie opanowanym przekaźnikiem jak poezja poważna Wisławy Szymborskiej.