Artyści wszędzie szukają możliwości uprawiania sztuki. Znaleźli je również na polu architektury i designu. Tradycyjnie te dziedziny są podporządkowane funkcji. Inwencja twórcza projektanta wpisuje się w nadrzędną zasadę użyteczności. Współcześni artyści wykorzystują relację inwencja – funkcja w sposób szczególnie przewrotny. Odrzucają całkowicie – z pewnymi wyjątkami – funkcję praktyczną, natomiast wykorzystują jej symbolikę. Rzeczy zaczynają łudzić swoją praktycznością i równocześnie na nią nie pozwalać. Dzięki temu pojawia się przestrzeń rozgrywek ideowych.

Dywan Faiga Ahmeda stał się historią własnych warstw. Kotara Mony Hatoum – interpretacją geografii. Stoły Daniela Spoerriego zaprzeczyły grawitacji. Paleta transportowa Farida Rasulova uległa ambicjom estetycznym. Naczynia Lee Seung-hee zrezygnowały z trzeciego wymiaru. Mebel u Kojiego Kamojiego stał się istotą. Pojemnik na śmieci Bjørna Nørgaarda zaczął pochłaniać idee. Talerze Feika Beckersa przenoszą życiowe mądrości. Gra w klasy Marii Stangret zaprzecza ludzkim możliwościom. Czaszki Froda Mikkelsena i Kourosha Salehiego rozmyślają o życiu po życiu. A talerze Zbigniewa Warpechowskiego podejmują rozmowy egzystencjalne.

W każdej z tych prac zaprzeczenie funkcji stało się istotnym argumentem artystycznym. Sztuka zamieniła praktykę w koncept refleksyjny.