Jonasz Stern swoim życiem i twórczością odcisnął się na historii sztuki polskiej XX wieku. Przed wojną był członkiem I Grupy Krakowskiej, a w 1957 roku współzałożycielem II Grupy Krakowskiej, do której należeli między innymi Maria Jarema i Tadeusz Kantor. Były to dwie najważniejsze formacje artystyczne w Polsce.

Grupa przedwojenna eksperymentowała z formą i manifestowała swoje lewicowe poglądy. Większość członków należała do Komunistycznej Partii Polski. Jonasz Stern był za swe przekonania przetrzymywany w obozie dla więźniów w Berezie Kartuskiej.

Po wybuchu II wojny światowej Stern uciekł z Krakowa do Lwowa. Obrazy pozostawione w pracowni zaginęły. Z ważnych zachował się jedynie Akt z 1935 roku, znajdujący się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Po zajęciu Lwowa przez Niemców Jonasz Stern – jako Polak pochodzenia żydowskiego – został zamknięty w getcie. 1 czerwca 1943 roku znalazł się w grupie przeznaczonej na rozstrzelanie. Udało mu się uniknąć kuli i w nocy zbiec z miejsca egzekucji.

Dramatyczne doświadczenia wojenne odcisnęły piętno na jego myśleniu i sztuce. Ale nie było w nim cienia nienawiści czy goryczy. Stał się filozofem życia, przemijania i godności. W swoich asamblażach wyrażał to za pomocą prostych symboli: pomiętej tkaniny, szkieletów zwierząt, zwłaszcza ryb, piasku, kamieni, siatek i – wyjątkowo – fotografii. Dramatyzm jego obrazów jest całkowicie wolny od patosu. Stworzył świat abstrakcyjnych pejzaży pozostałych po świecie unicestwionym. Jednak te kompozycje nie są wyrazem rozpaczy za tym co utracone. Jest w nich natomiast przesłanie dla żyjących, zobowiązujące do bardziej czujnego człowieczeństwa. Jonasz Stern ukazuje w swojej sztuce krajobraz po Zagładzie, którego potencjał estetyczny jest wyrazem nadziei na odrodzenie się wartości.