MOCAK Forum 1/2021 [17]

Archiwa były i są widziane nie tylko jako potencjalne źródła historyczne, tworzące pamięć zbiorową i stanowiące ważny aspekt dziedzictwa, ale także jako środek historycznego wyrażania się grup społecznych, etnicznych i innych, które zostały wyparte z głównego pola kultury i zapomniane przez historię, a w tym – historię sztuki.

Wydaje się, że praktyka archiwalna rozumiana jako praca z przeszłością, potencjalne odzyskiwanie przeszłości dla teraźniejszości i przyszłości, jest nieodłącznym i ważnym elementem „przepisywania” historii sztuki, z którym mamy nadal do czynienia – ów proces w ostatniej dekadzie stał się jeszcze bardziej intensywny. Na rekonfigurację obrazu sztuki, w którym uczestniczymy, składa się między innymi dowartościowanie roli artystek, twórców i twórczyń nieheteronormatywnych, szeroka refleksja badaczek i badaczy autochtonicznych nad sztuką spoza kręgu kultury Zachodu i wiele innych czynników. Nie może się ona odbywać bez pracy nad zasobami powstałymi w przeszłości, nazywanymi współcześnie archiwami. Ten właśnie potencjał archiwów wydaje się kluczowy we współczesnej praktyce kuratorskiej, muzealniczej, a także artystycznej.