Próba spojrzenia na  „hipertekstualną, wirtualną i płynną” problematykę performansu. Autor stawia pytania zarówno o przyczynę jego niezwykłej popularności w wieku XX, jak i o płynące z niego korzyści dla dyskursu humanistycznego. Zasadniczą część pracy poświęcono charakterystyce głównych osi pojęciowych, wokół których formułuje się współczesna myśl performatywna. Dokonywane w ten sposób uściślenie pojęcia performansu stwarza szansę wyjścia z chaosu, którego efektem jest pogląd o nieuchwytności przedmiotu badań.