„Całą noc mógłbym opowiadać o tym, jak moje rysunki zapędzały mnie w rzeźbę, a rzeźba przynosiła ochotę na malowanie. Wykonanie rzeźby zniechęcało mnie do rzeźby i zachęcało do obcowania z czymś posiadającym chociażby cień faktury. Rysunek w takim momencie wydawał się za płaski. Poza tym rysunek miałem w łapie od małego brzdąca. Podrabiałem plakaty i wszystko, co się dało. I nagle ktoś na zajęciach kazał mi wyrzeźbić czaszkę. Czaszka to ładny temat, dotknąłem i wpadłem w to. Na ile to było możliwe – po zajęciach, noc, dzień, noc, dzień – robiłem tę rzeźbę. Zbudowałem moment balansu pomiędzy rysunkiem a rzeźbą. Nawet nie wiem, ile czasu mi to zajęło, nie mam poczucia czasu, wsiąkam.
(…)
Ta wystawa w Bunkrze Sztuki była mi bardzo potrzebna. Z jednej strony muszę mieć nadzieję, że jeszcze coś z tym wszystkim zrobię. Nadal tkwi we mnie prosta ciągota, zwykła chęć przerobienia tych rzeczy po raz kolejny. Z drugiej strony jestem już na tyle odcięty od tej energii gromadzenia i układania przedmiotów, że kiedy chodzę po hali targowej albo po Kole w Warszawie, to wszystkie te rzeczy już mnie nie dotyczą”.
[fragment kolażu z wywiadu z Robertem Kuśmirowskim przeprowadzonego 29 grudnia 2008 w Bunkrze Sztuki przez Marię Annę Potocką]